forum miłośników rasy

Dorota

dr wet. Jan Siembieda
Katedra i Klinika Chirurgii Wydziału Weterynaryjnego
Akademii Rolniczej we Wrocławiu
Dysplazja stawów biodrowych-
ile genetyki, a ile zaniedbań właściciela psa

Dysplazja stawów biodrowych jest schorzeniem ciągle wzbudzającym duże zainteresowanie hodowców nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie. Jest ono chorobą genetycznie uwarunkowaną, to znaczy, że Pies rodzi się z prawidłowymi stawami biodrowymi i dopiero zadziałanie czynników genetycznych i środowiskowych powoduje rozwój choroby.
Budowa normalnego stawu biodrowego wymaga ścisłej zgodności główki kości udowej i panewki miednicy. Kiedy rozwija się dysplazja, to nie ma tej zgodności i w wyniku braku odpowiedniego nacisku panewka miednicy ulega spłyceniu, a główka kości udowej spłaszczeniu. Wcześniej zachodzą zmiany w tkankach miękkich stawu biodrowego: torebka stawowa ulega nadciągnięciu, a wiązadło obłe, przytrzymujące główkę kości udowej, przerostowi. Poza tym w stawie biodrowym obserwujesię zwiększoną objętość płynu miazgowego i ogniskowo zostaje zniszczona chrząstka na główce i panewce. Powyższe zmiany prowadzą do tzw. "Luźnego stawu", główka kości udowej przemieszcza się w kierunku górnej krawędzi panewki pozostając w pozycji nadwichnięcia. W ciężkich przypadkach dochodzi do zwichnięcia, stąd dawna nazwa choroby: wrodzone zwichnięcie stawów biodrowych. Te nieprawidłowo wykształcone elementy stawów powodują niewłaściwe ich obciążenie, zmiany w postawie kończyn tylnych, a z czasem rozwijają się wtórne zmiany zwyrodnieniowe, które często prowadzą do zaburzenia narządu ruchu, objawiając się widoczną kulawizną.
Wykrycie tej choroby powoduje wyeliminowanie psa z hodowli, co często wiąże się ze stratą cennego skądinąd zwierzęcia hodowlanego. Jest to choroba dziedziczna i rozwojowa. Badania nad dziedzicznością dysplazji wykazały, że jest ona chorobą poligeniczną, a liczba genów warunkujących jej powstanie nie jest określona. Dysplazja występuje głównie u psów ras dużych, szybko rosnących i wcześnie osiągających dużą masę ciała. Rozwojowi schorzenia sprzyjają również słabo rozwinięte mięśnie miednicy, nadmiar estrogenów, nieprawidłowe ustawienie kości udowej do panewki, zmiany chorobowe mięśnia grzbieniowego. Rozwojowi dysplazji spzryja nadmiar ruchu i powtarzające się obciążenia tylnych kończyn psów w wieku do 9 miesięcy w okresie rozwoju i wzrostu kości długich. Niektórzy uważają, że bardzo częste występowanie dysplazji u owczarków niemieckich jest wynikiem zmiany typu konstrukyjnego z prostej linii kręgosłupa na opadającą i wybitnie zaznaczone ukątowanie kończyn tylnych, które w istotny sposób wpływa na zwiększenie ruchów główki kości udowej w panewce miedniczej. wprawdzie teza powyższa nie potwierdza się w pełni, gdyż dysplazja występuje również u psów innych ras, o budowie zbliżonej do kwadratowej, lecz nie ulega wątpliwości, że kierunek hodowlany owczarków niemieckich sprzyja łatwemu pogłębianiu się stopnia zaawansowania procesu w przypadku nawet nieznacznej dysplazji.
Pierwsze objawy dysplazji obserwuje się u psów w wieku 5-8 miesięcy. Objawiają się one brakiem chęci poruszania się, zabawy, niechęcią do skoków, zmianami w sposobie biegania (galop lub krótkie skoki). Jest to związane z bólem w stawie biodrowym, będącym następstwem luźnego stawu. U dorosłych psów, powyżej jednego roku, ból powoduje wtórne zmiany zwyrodnieniowe prowadzące często do zaniku mięśni uda, szczególnie dobrze widoczne przy dysplazji obejmującej jeden staw biodrowy. Zdarza się i tak, że radiologicznie ciężka postać dysplazji nie daje objawów klinicznych, co często u hodowców wzbudza nieufność co do wyniku badania radiologicznego. Wielu autorów dowodzi, że tylko u okoko 20% psów z dysplazją występują kliniczne uchwytne, lecz różnopostaciowe objawy. Rozpoznanie dysplazji stawów biodrowych następuje po wykonaniu zdjęcia rentgenowskiego psa uspokojonego farmakologicznie w ułożeniu brzuszno-grzbietowym miednicy z wyciągniętymi równolegle ku tyłowi kończynami tylnymi. W polsce obowiązuje kwalifikacja ustalona na sesji naukowej, która odbyła się w grudniu 1986 roku w Gdańsku. Ustalono wówczas, że w momencie ostatecznej oceny psy muszą mieć ukończone 15 miesięcy życia, a klasyfikacja jest następująca:
A1-normalne stawy biodrowe
A2-prawie normalne stawy biodrowe
B-podejrzenie dysplazji
C1-dysplazja nieznaczna (lekka)
C2-dysplazja umiarkowana (średnia)
C3-dysplazja ciężka.
W pracowni radiologicznej Katedry i Kliniki Chirurgii Wydziału Weterynaryjnego AR we Wrocławiu dzięki prężnosci wrocławskiego Oddziały ZKwP (sekcji owczarka niemieckiego) zaczęto po raz pierwszy w Polsce wykonywać badania w kierunku dysplazji biodrowej owczarków niemieckich w 1984r. Badania przeprowadzano grupowo (6 do 12 owczarków dziennie) wyłącznie na podstawie skierowania ze Związku kynologicznego. Wyniki tych badań opublikowałem w Medycynie Weterynaryjnej 1988r. pt. "Występowanie dysplazji biodrowej u owczarków niemieckich w południowo-zachodniej Polsce". Skoro przyjęto, że dysplazja uwarunkowana jest przynajmniej częściowo genetycznie, to logicznym tego skutkiem było podjęcie selekcji hodowlanej, która miałaby doprowadzić do wyeliminowania tej wady w poszczególnych rasach. Po raz pierwszy próba ta została podjęta w znanym ośrodku hodowli psów policyjnych i wojskowych w Szwecji (chyba w żadnym innym kraju nie ma jest ona oparta na tak solidnych podstawach naukowych - tradycja ta utrzymuje się do dzisiaj). Regularne prześwietlanie hodowanych tam owczarków niemieckich rozpoczęto tam już w końcu lat pięćdziesiątych.
Stopniowe badania w kierunku dysplazji jako warunku zakwalifikowania do hodowli wprowadzone były i w innych krajach, zawsze najpierw dla owczarków niemieckich.
A co ze skutecznościa selekcji?
Pierwsze dane były nadzwyczaj optymistyczne. W ówczesnej NRD, gdzie selekcja była bardzo rygorystyczna podawano, że u owczarków niemieckich w latach 1968-1975 liczba psów z ciężką dysplazją zmalała z 13 do 2%, a wolnych od dysplazji wzrosła z 56 do 88%. Inne wyniki były jednak nieco skromniejsze. Tak na przykład zachodnioniemiecki Klub Hovowarta, po przeprowadzeniu w 1965r. zasady, że przynajmniej jedno z rodziców musi być wolne od dysplazji, uzyskał (do roku 1972) zmniejszenie liczby przypadków średniej i ciężkiej dysplazji z 26 do 16%. W Szwajcarii, mimo że Klub Owczarka Niemieckiego dopuszczał do hodowli tylko psy wolne od dysplazji i z wynikiem "podejrzane", to rezultaty tej polityki hodowlanej nie były imponujące. W okresie od 1965 do 1973 uzyskano spadek liczby psów o średniej i ciężkiej dysplazji z 43 do 30%.
Piętnastoletnie obserwacjie w Szwecji doprowadziły autorów do wniosku, że istotną poprawę uzyskano tylko pod jednym warunkiem - zmniejszenia się liczby psów dotkniętych dysplazją w stopniu najcięższym.
Wracając do skuteczności selekcji to wydaje się, że jest ona skuteczna tylko do pewnego stopnia. W pierwszym okresie po wprowadzeniu potrafi zmniejszyć się częstość występowania, zwłaszcza ciężkich przypadków. Jednak po osiągnięciu pewnej poprawy dalszy postęp jest, jeśli nie niemożliwy, to w każdym razie bardzo powolny. Trudno więc spodziewać się, że dysplazja biodrowa zostanie wyeliminowana.
Co z tego wszystkiego wynika dla przeciętnego hodowcy? Z pewnością byłoby nierozsądne hodowanie z rodziców ze stwierdzoną ewidentną dysplazją. Istnieje wówczas spore ryzyko, że u szczeniąt rozwinąć się może ciężka dysplazja, która przysparza psu cierpień, nowym właścicielom zmartwień. Z drudiej strony nie można oczekiwać, że wykorzystywanie w hodowli zwierząt wolnych od dysplazji daje absolutną gwarancję, że szczenięta będą zdrowe.
A cała historia dysplazji poucza, że do prób korygowania natury nie nalęzy podchodzić z przeświadczeniem o szybkim i efektowny sukcesie.
Na rozwój dysplazji mają również wpływ warunki mikro i makrośrodowiskowa, w tym sposób żywienia i użytkowania, głównie psów młodych w wieku do jednego roku życia i tu ma duże pole do działania hodowca.
Reasumując należy powiedzieć, że właściciel, który nabył młodego, zdrowego 2-miesięcznego psa nie ma żadnego wpływu pod względem genetycznym na wystąpienie dysplazji biodrowej. Natomiast ma duży wpływ na prawidłowe odżywianie psa zapewniając mu podstawowe składniki budulcowe jak białko, tłuszcz, węglowodany, makro i mikroelementy zawarte w karmach granulowanych. Prawidłowy ruch, tak aby nie przeforsować narządu ruchu i to do jednego roku życia, co ma istotny wpływ na prawidłową budowę stawów biodrowych.

Kwartalnik Klubu Rasy
Owczarek Niemiecki
jesień/zima 1996

PS. Artykuł ma już nieco lat i nastąpiły pewne zmiany w klasyfikacji stopnia dysplazji - teraz obowiązuje A, B i C.

Dorota

Na szczęście rasa szpic wilczy uchodzi za wolną od dysplazji, ale na pewno zdażyć się mogą inne przyczyny kulawizn.

Dorota

W tym poście (aby nie robić bałaganu na forum) postaram się sukcesywnie (w wolnym czasie) umieszczać co ciekawsze materiały o kulawiznach.
Domowy poradnik weterynaryjny dla właścicieli psów
Delbert G. Carlson, James M. Giffin
KULAWIZNA
Utykanie (kulawizna jest najczęstszym objawemschorzenia kości lub stawu, ale może być też spowodowana uszkodzeniem nerwu lub mięśnia. Wskazuje na to ból lub osłabienie kończyny. Ustalenie, która z kończyn jest uszkodzona nie zawsze jest proste. Należy dokładnie obserwować poruszanie się psa. Stojąc obciąża on często bolącą lub osłabioną kończynę, a gdy stąpa nią - wykonuje wtedy krótszy krok. Możesz przy tym zauważyć, że pies idąc opuszcza głowę lub zwraca ją w stronę chorej kończyny przy przenoszeniu na nią ciężaru ciała.
Po zidentyfikowaniu chorej kończyny należy spróbować określić miejsce uszkodzenia i jego przyczynę. W tym celu zegnij maksymalnie i wyprostuj wszystkie stawy kończyn, aby sprawdzić, czy uszkodzeniu nie uległ staw lub ścięgno. Następnie delikatnie zbadaj dotykiem kończynę od palców ku górze. Spróbuj zlokalizować miejsce na podstawie reakcji zwierzęcia na dotyk lub lekkie naciskanie. Sprawdź następnie, czy ból pojawia się przy poruszaniu stawem, czy też sygnalizuje uszkodzenie mięśnia (rana kłuta lub uderzenie). Zwróć uwagę, czy chore miejsce nie jest opuchnięte i czy nie zmieniło ono barwy.
Po tych wstępnych ustaleniach weź pod uwagę następujące możliwości schorzeń:
Miejsca objęte infekcyjnym procesem zapalnym są bolesne przy dotyku, zaczerwienione i cieplejsze; często związane to jest z uszkodzeniem skóry. Infekcja stopniowo się rozszerza, a kulawizna nasila. Zwykle stanom zapalnym towarzyszy gorączka.
Skręcenia stawów oraz nadwyrężenia ścięgien i mięśni pojawiają się na ogół nagle. Często towarzyszy im miejscowy obrzęk i odbarwienie skóry. Ból jest niewielki. Nie występuje gorączka. Stopniowo stan ulega poprawie. Zazwyczaj pies ogranicza ruchy chorej kończyny.
Złamania i zwichnięcia połączone są z silnym bólem i niemożnością przeniesienia na tę kończynę ciężaru ciała. Często w takich przypadkach następuje zniekształcenie kończyny oraz chrzęst przy poruszaniu chorą jej częścią. Pojawia się opuchlizna, skóra na skutek upośledzenia krążenia blednie.
Zwyrodnieniowe, wrodzone lub metaboliczne choroby kości oraz stawów ujawniają się stopniowo. Nie występuje przy nich miejscowe odbarwienie tkanek. Ból i obrzęk zwykle są umiarkowane.
Jeśli osłabienie lub paraliż jednej lub kilku kończyn nie jest efektem urazu, zachodzi podejrzenie choroby rdzenia kręgowego jako przyczyny dolegliwości.
Miejscowe stwardnienie tkanki lub obrzęk mogą wskazywać na nowotwór kości. Taką możliwość trzeba brać również pod uwagę, kiedy dorosły pies nie odniósł nigdy żadnych obrażeń, a zaczyna kuleć. Ucisk na guz powoduje różny stopień bólu.

DZIEDZICZNE CHOROBY KOŚCI
Omówiona niżej grupa chorób ma podłoże genetyczne lub dziedziczne, choć dotknięte nią mogą być tylko nieliczne osobniki z potomstwa. Jeśli po dokładnym przebadaniu twojego psa, lekarz weterynarii stwierdzi któreś z tych schorzeń, nie decyduj się na użycie zwierzęcia do rozrodu bez uprzedniej konsultacji.

Dysplazja stawu biodrowego
[patrz: posty wyżej]

Nawykowe zwichnięcie rzepki
Zwichnięcier rzepki może być schorzeniem dziedzicznym lub nabytym wskutek urazu. Najczęściej zdarza się u psów ras miniaturowych, ale cierpią na nią też psy większych ras.
Rzepka u psów jest małą kością, ochraniającą przednią część stawu kolanowego. Jest odpowiednikiem rzepki ludzkiej. Porusza się w zagłębieniu kości udowej.
Czynnikami predysponującymi do przemieszczania się rzepki są: płytkie zagłębienie (płytki rowek) w kości udowej, słabe więzadła i rozluźnienie ścięgien i mięśni, które prostują staw. Rzepka wysuwa się do wewnątrz i na zewnątrz.
Objawem przemieszczania się rzepki jest utrudnienie w rozprostowaniu kolana, ból w stawie kolanowym i kulawizna. Guz piętowy zwrócony jest na zewnątrz, a palce do wewnątrz (odwrotność postawy krowiej).
Diagnozę potwierdza się poprzez poruszanie stawem kolanowym i rzepką do wewnątrz i na zewnątrz.
Postępowanie: Zwichnięcie rzepki wymaga zabiegu chirurgicznego polegającego na pogłębieniu rowka (zagłębienie w kości udowej) i przywróceniu poprzedniej pozycji ścięgna.

Luźny staw skokowy
Schorzenieto, obejmujące jedną lub dwie pęciny, spowodowane jest obluzowaniem struktur podtrzymujących staw. Częściej występuje u psów ze stromym kątowaniem tylnych kończyn. Dolegliwość ta na ogół nie jest bolesna, ale wpływa na ruchliwość i zwinność psa, i może prowadzić do zapalenia stawu.
Objawem luźnego stawu skokowego jest przyjmowanie przez psa będącego w ruchu nadwyprostnej pozycji stawu skokowego, co powoduje nierówny chód. Poruszanie stawem ujawnia rozluźnienie więzadeł. Kiedy staw jest wyprostowany, występuje zwiększona ruchomość zarówno w przód, jak i na boki.
Postępowanie:Wczesne unieruchomienie stawu za pomocą szyny lub łubek (lub ograniczenie ruchu poprzez przetrzymanie psa w specjalnej klatce) może u niektórych szczeniąt odwrócić proces chorobowy. Choroba jest dziedziczna w niektórych liniach hodowlanych. Ograniczyć jej występownie może wyłącznie chorych psów z chodowli.

Enostoza - "kulawizna wędrująca"
Jest to choroba atakująca szczenięta w wieku pomiędzy 5 a 12 miesiącem. Należy ją podejrzewać, kiedy szczenię zaczyna nagle, bez przyczyny urazowej utykać. Choroba występuje często u psów spoktewnionych ze sobą, co wskazuje jej dziedziczny charakter. Najczęściej atakuje owczarki niemieckie i dobermany. Przyczyny jej są nieznane. Charakterystyczną cechą tego schorzenia jest przechodzenie bólu i kulawizny z jednego miejsca na drugie w ciągu kilku tygodni lub miesięcy. Chorobie często towarzyszy gorączka, zwiększenie liczby granulocytów eozynochłonnych w obrazie krwinek białych oraz zanik mięśni. Ucisk na trzon kości długiej, dotkniętej chorobą wywołuje ból. Na zdjęciu rentgenowskim widoczne jest charakterystyczne zwiększenie spoistości (gęstości) kości długiej.
Postępowanie: Ponieważ przyczyna schorzenia jest nieznana, leczenie ma na celu złagodzenie bólu kości (potrz: zapalenie stawów). U większości psów choroba mija samoistnie, ale przy ciężkich objawach zwierzę może nigdy nie powrócić do poprzedniej kondycji i dawnej sprawności.

CHOROBY METABOLICZNE KOŚCI

Wtórna żywieniowa nadczynność przytarczyc
Choroba ta spowodowana jest przez niedobór wapnia lub witaminy D w pokarmie. Może ja wywołać także nadmiar fosforu. Żywieniowa nadczynność przytarczyc występowała często w czasach, gdy popularne było żywienie psa "samym mięsem", bez wzbogacania diety i podawania witamin.
Zarówno niedobór wapnia, jak nadmiar fosforu pobudza gruczoły przytarczyc do nadmiernego wydzielania hormonu, co w konsekwencji powoduje pobieranie wapnia z kości i osłabianie jej struktury.
Niedobór witaminy D również bywa przyczyną tego schorzenia, ponieważ odgrywa ważną rolę w absorpcji wapnia przez organizm z przewodu pokarmowego.
Poniżej określone są dawki wapnia, fosforu i witaminy D, pokrywające dzienne zapotrzebowanie organizmu rosnących szczeniąt:
Witamina D: 24 jednostki na 1 kg wagi ciała
Wapń: 640 mg na 1 kg wagi ciała
Fosfor: 540 mg na 1 kg wagi ciała
zapotrzebowanie organizmu dorosłego psa na te składniki wynosi dokładnie połowę powyźszych dawek.
Aby osiągnąć pożądany stosunek wapnia do fosforu w organizmie - 1,2 : 1 -dieta psa musi zawierać oba te składniki dokładnie w takich właśnie proporcjach. Większość znajdujących się w sprzedaży pokarmów dla rosnących szczeniąt zapewnia odpowiednie stężenie obu składników.
Niedobór wapnia w organizmie psa może powstać na skutek karmienia go głównie mięsem, bez dodatkowych witamin i odzywek, podawanie mu tylko pokarmu warzywnego, żywienia psa pieczywem zbożowym, "resztkami ze stołu" (zwłaszcza, że ich składnikiem są często tylko same warzywa). Pies jest zwierzęciem mięsożernym, dieta mięsna jest dla niego jak najbardziej naturalna. Mięso jest jednak pokarmem zawierającym znaczne ilości fosforu, dlatego niezbędne jest uzpełnianie ilości wapnia w diecie przez podawanie preparatów wapniowych.
Objawy chorób układu kostnego u szczeniąt to: kulawizna, niechęć do ruchu, bolesność kości, zahamowanie wzrostu i samoistne (spontaniczne) złamania kości.
U starszych psów zwykle pierwszym objawem jest choroba przyzębia. Następuje ścienienie Kości szczęk i odsłonięcie korzeni zębów. Zęby obluzowują się i wypadają.
Nieleczenie wtórnej żywieniowej nadczynności przytarczyc może doprowadzić nawet do śmierci zwierzęcia
Postępowanie: Przede wszystkim trzeba zmienić sposób odżywiania psa. Najlepiej dawać mu gotowy, dostępny w sprzedaży pokarm wysokiej jakości, którego składniki są już odpowiednio skomponowane. Pokarm przeznaczony dla szczeniąt powinien zawierać wszystkie składniki potrzebne dla ich prawidłowego rozwoju. Jeśli tak jest on reklamowany, to można nim spokojnie kormić szczenięta.
Węglan wapnia powinno się dodawać do pożywienia wówczas, kiedy nie może on na skutek zaawansowanej choroby przyzębia lub silnego przyzwyczajenia do starej diety, pobrać z pokarmem potrzebnych organizmowi składników w odpowiednich proporcjach. trzeba uważać, żeby nie podawać psu zbyt dużej ilości wapnia; przedawkowanie spowodowałoby pogorszenie stanu zwierzęcia.
Do pokarmu powinno się dodawać witaminę A+D, ale tylko w ilościach odpowiadających normalnemu zapotrzebowaniu organizmu.

Przedawkowanie witamin
Wiele osób sądzi, że organizm gwałtownie rosnącego szczenięcia potrzebuje dodatkowych odżywek witaminowych i mineralnych. Gotowe pokarmy dla psów, dostępne w sprzedaży i produkowane przez znane, sprawdzone firmy, zapewniają szczenięciu wszystkie potrzebne do jego prawidłowego wzrostu i rozwoju witaminy i składniki mineralne. Jeśli szczenię lub młody pies chętnie je, na pewno jego razwój będzie przebiegał prawidłowo. Podawanie rosnącemu zwierzęciu dodatkowych witamin i odżywek mineralnych wcale nie przyczyni się do jego lepszego wzrostu i zwiększenia masy kostnej.
Jeśli organizm psa będzie pobierał więcej witaminy D, fosforu i wapnia niż wymaga tego normalne zapotrzebowanie, może to wywrzeć niekorzystny wpływ na jego wzrost i rozwój. Przekarmienie psa i przedawkowanie witamin zgodnie z tym, co opisano wcześniej, może spowodować zaburzenia (schorzenia) układu kostnego podobne do hipertroficznej dystrofii kości.
Dodawanie do pokarmu dodatkowych odżywek witaminowych i mineralnych może być wskazane w przypadku szczeniąt szybko rosnących, które są "niejadkami". Jeśli masz problemy ze swoim psem, skonsultuj się z lekarzem weterynarii.

togaa

Doroto,ja też będę bardzo wdzięczna za rozwinięcie tematu "kulawizny". Tak jak pozostali jestem pełna uznania ,za rzetelnoSc opracowywanych przez Ciebie tematow.Serdecznie pozdrawiam.

ania/aris

a nie mówiłam, że jak są pytania to tylko do Dorotki!!!!
ona nawet jak nie wie od razu to wyszpera informacje na dany temat

Ania

Dorota

Na razie zakończyłam wpisywanie informacji na temat najczęściej spotykanych przyczyn (nie mechanicznych) kulawizn mogących przytrafić się szpicom.

KOTEK · Gość

moj piesek kulal na tylne nogi daje mu do 1 miesiaca lek idiete i nie kuleje rexorubia jest bardzo lek to jest sekret lekarzy daje sie 1 lyzeczke mala do wody pol kieliszka goracel i wymieszci dac pieskowi okolo 3 miesiecy Laughing

pozdrawiam[list=][/list]

Pusia

Doroto, czy ta "kulawizna wędrująca" to to samo co młodzieńcze zapalenie kości i stawow ? U ON-kow własnie w wieku 4-12 miesięcy się zdarza , podaje się leki przeciwbolowe i przeciwzapalne, ale pies z tego wyrasta.

mała mi · Gość

Dorotko!
Mój piesek ma również problemy ze stawami. Jakie leki się stosuje?
Czytałam na forach o stavin, suplementu na odbudowę chrząstki stawowej. Czy jest to dobry lek?

Pusia

Moim zdaniem to pytanie nalezy skierowac do dobrego weta, najlepiej ortopedy, podczas konsultacji.

Kazia · Gość

Mam w domu 10 miesięcznego pieska. Ostatnio nastąpiła na rozbitą butelkę i musiała mieć szytą łapkę. Od tej pory kuleje. Lekarz nie wie dlaczego, ponieważ kości są całe, a Ona nie stawia tej łapki na ziemi. Kiedy już to zrobi to wygląda to jakby miała zerwane ścięgna. Co robić? Czy można to jakoś sprawdzić?? Pomocy...

Jaskier

Może podczas zszywania łapki kawałek szkła został i teraz kłuje jak piesek na ta łapke staje??moze jakies przeswietlenie by zrobic czy tam nic nie ma w łapce?

Pusia

Iśc do dobrego ortopedy. We Wrocławiu polecam dr. Biezyńskiego